Prawo niestacjonarne UAM POZNAN

Proces wzrostu gospodarczego- wzrost gospodarczy, ekon. proces rozszerzania zdolności produkcyjnych gospodarki narodowej; potocznie przyrost realnego produktu narodowego brutto (PNB). W teorii ekonomii pojęcie „wzrost gospodarczy” służy do opisania zmian ilościowych, a nie jakościowych; zmiany jakościowe opisuje rozwój gospodarczy. Ze względu na to, że zdolności produkcyjne gospodarki są trudne do zmierzenia (i praktycznie nie są mierzone), miarą wzrostu gospodarczego jest przyrost realnego PNB. Nie jest to jednak miara precyzyjna, gdyż w cyklu koniunkturalnym PNB zmienia się nie tylko ze względu na zmiany rozmiarów zdolności produkcyjnych, ale również zmiany stopnia ich wykorzystania. Dlatego realny PNB jest lepszą miarą wzrostu gospodarczego w długim okresie, kiedy są eliminowane krótkookresowe wahania cykliczne.Tempo wzrostu gospodarczego zależy od zasobów czynników produkcji (ziemi, pracy, kapitału) oraz postępu technicznego
Polityka fiskalna obejmuje całość działań państwa w zakresie wpływów i wydatków budżetowych. W pewnym uproszczeniu mówiąc, sprowadza się więc do gromadzenia i rozdzielania zasobów pieniężnych na cele publiczne.
Budżetem nazywamy zestawienie wszystkich dochodów i wydatków na cele publiczne na danym terenie. Budżet centralny - nazywany budżetem państwa - obejmuje dochody i wydatki rządu.
Budżet państwa w formie planu dochodów i wydatków przygotowuje rząd, ostateczny kształt nadaje mu parlament w formie ustawy, a wykonuje skarb państwa (lub ministerstwo finansów). Rachunek bieżący dla budżetu państwa prowadzi bank centralny, który to przyjmuje wszystkie wpływy pieniężne, realizuje wydatki oraz przechowuje środki czasowo wolne. Bank centralny może też udzielać kredytu na uzupełnienie części deficytu budżetowego.
Dochody budżetu dzieli się na zwrotne i bezzwrotne.
Do dochodów bezzwrotnych zalicza się podatki, cła oraz różnego typu opłaty.
We wszystkich gospodarkach rynkowych podstawowym źródłem dochodu budżetu są podatki.
Podatkami nazywamy przymusowe, bezzwrotne i nieodpłatne świadczenia pieniężne pobierane przez związek publicznoprawny na podstawie przepisów prawa w celu uzyskania dochodów na pokrycie wydatków budżetowych. Płatnikami podatków mogą być osoby fizyczne i prawne.
Wśród różnych rodzajów pobieranych podatków najważniejsze znaczenie zajmują: podatki od sprzedaży, podatek od dochodów osobistych oraz podatek od dochodów przedsiębiorstw. Podstawowym podatkiem od sprzedaży jest VAT. Uzupełnieniem VAT jest akcyza. Jest to podatek nakładany na sprzedaż niektórych towarów tzw. luksusowych oraz używek. Te dwa rodzaje podatków od sprzedaży są wliczone do ceny towarów i stąd też stanowią jeden z czynników kształtujących ich wysokość. W odróżnieniu od nich, podatki dochodowe obciążają bezpośrednio płatnika podatku, wpływając na wysokość jego dochodu netto. Podatek od dochodów osobistych stanowi w większości krajów gospodarczo rozwiniętych najważniejszą pozycję dochodów budżetu państwa.
Przedsiębiorstwo jest podmiotem gospodarczym prowadzącym na własny rachunek działalność produkcyjną lub usługową w celu osiągnięcia określonych korzyści. Korzyści te mogą być różnie rozumiane, ale w gospodarce rynkowej w większości dają się sprowadzić do maksymalizacji zysku w długim okresie.
Majątek będący w dyspozycji przedsiębiorstwa, wyrażony w ujęciu wartościowym, określa się jako aktywa. Składają się one z:
-majątku trwałego – ziemi, budynków, maszyn i urządzeń  wszystkie te składniki biorą aktywny udział w realizacji zadań gospodarczych przedsiębiorstwa; na bieżąco majątek trwały nie jest określany według cen jego zakupu, lecz po odliczeniu amortyzacji
-majątku obrotowego – zapasów, należności zewnętrznych oraz środków pieniężnych; zapasy stanowią różne dobra przechowywane przez przedsiębiorstwo na potrzeby przyszłej produkcji i sprzedaży (surowce, półfabrykaty, paliwa); pozostałą część aktywów przedsiębiorstwa stanowią należności zewnętrzne i zasoby środków pieniężnych; przedsiębiorstwa, których klienci zwlekają z płaceniem rachunków, często cierpią na brak gotówki niezbędnej do pokrycia zobowiązań własnych w stosunku do innych podmiotów – mówimy wtedy o braku płynności finansowej (cash flow); obrotowe elementy majątku przedsiębiorstwa biorą aktywny udział w realizacji zadań gospodarczych tego podmiotu
System ekonomiczny-zespoł mechanizmów koordynujących proces podejmowania decyzji ekonomicznych.
Cechy gospodarki rynkowej:taka,w której sterowanie procesami gospodarczymi odbywa się przez rynek.
1)    Podstawą jej funkcjonowania jest prywatna własność (środków produkcji, przedsiębiorstw)
2)    Wolność wyboru (w podejmowaniu wszystkich decyzji gospodarczych i rodzaju prowadzonej działalności gospodarczej, choć państwo może wprowadzić pewne ograniczenia)
3)    Prawda do-kierowania własnym interesem podczas podejmowania decyzji gospodarczych-posiadania kapitału i zakładania podmiotów gospodarczych-swobodnego kształtowania ceny (choć możliwe są ograniczenia np. działania antydumpingowe)-do swobodnego przepływu kapitału-do swobodnego przepływu siły roboczej-do swobodnego obrotu walutami i środkami produkcji)
4)     Brak lub tylko minimalna ingerencja rządu w procesy gospodarcze
5)    Ekonomia społeczna-przyjazna dla społeczeństwa. Rynek jest najważniejszym mechanizmem w gospodarce rynkowej.
Cechy gospodarki komenderowanej: nierynkowym systemem jest gospodarka centralnie sterowana (komenderowana). To państwo określa cele i środki na realizację zadań.
Publiczna własnośc środków produkcji, państwo jest właścicielem, bądź wszystkiego bądź dużych i średnich przedsiębiorstw oraz zasobów naturalnych.
Państwo decyduje o strukturze produkcji, jej podziale i organizacji. Poprzez plan następuje podział dóbr konsumpcyjnych wśród członków społeczeństwa.
Atrybuty własności w gospodarce komenderowanej:
Posiadanie (skierowanie do społeczeństwo, tj. doktryna, że każdy powinien partycypować za pomocą świadectwa udziałowego w całym majątku)
-Dysponowanie (usytuowanie przy centrum)
-Użytkowanie (przypisanie do gospodarki)

Popyt to taka ilość towaru, jaką nabywcy są skłonni kupić przy różnych poziomach ceny (przy założeniu stałości innych czynników). Konkretną ilość towaru nabywaną przy danym poziomie ceny nazywamy rozmiarami popytu. Oba pojęcia dotyczą określonego czasu.
Prawo popytu – wzrost ceny powoduje spadek rozmiarów popytu, zaś obniżenie ceny wywołuje wzrost rozmiarów popytu.
Popyt (wykłady) - ilości dobra, które nabywcy pragną i mogą kupić w danym czasie, po danych cenach.
Ilość dobra, którą konsumenci chcą kupić po danej cenie jest ilością żądaną.
Prawo popytu (wykłady) – zależność przejawiająca się w tym, że gdy cena towaru wzrośnie przy innych czynnikach stałych – (cateris paribus)  kupujący skłania się do kupowania go mniej i odwrotnie.
W przypadku, gdy dany towar posiada bliskie substytuty, stopień reakcji rozmiarów popytu na zmianę ceny nasila się. Nabywca, który chce zaspokoić swoje potrzeby w dotychczasowej wysokości, obniży – w przypadku wzrostu ceny – rozmiary popytu na drożejący towar w stopniu wyższym, aniżeliby to wynikało ze wzrostu jego ceny. W przypadku obniżania się ceny towaru posiadającego dotychczas swój tańszy substytut rozmiary popytu mogą wzrosnąć w stopniu wyższym, aniżeliby to wynikało ze spadku ceny – ze względu na tzw. efekt substytucyjny rozmiary popytu mogą zmieniać się w stopniu więcej niż proporcjonalnym w stosunku do zmian cen (w rzeczywistości zmiany te mogą być proporcjonalne oraz mniej niż proporcjonalne).
Istnieje odwrotna zależność między ceną a rozmiarami popytu, jednak od tej zasady istnieją pewne wyjątki:
paradoks Veblena – dotyczy towarów luksusowych, kupowanych przez ludzi zaliczanych do kręgu tzw. nowobogackich w krajach stosunkowo biednych; konsumpcja tego typu ludzi jest w części kształtowana przez tzw. efekt demonstracji – starają się oni kupować drogie towary po to, by pokazać otoczeniu swój status społeczny
paradoks Giffena – dotyczy towarów pierwszej potrzeby w przypadku, gdy kupowane są przez ludzi biednych

Podaż to taki zbiór ilości towaru, jaką sprzedawcy są gotowi zaoferować przy różnych możliwych poziomach ceny (przy założeniu stałości innych czynników). Konkretną ilość towaru przeznaczoną do sprzedaży przy danym poziomie ceny nazywamy rozmiarami podaży. Oba pojęcia dotyczą określonego czasu.
Prawo podaży – wzrost ceny powoduje wzrost rozmiarów podaży, zaś obniżenie ceny wywołuje spadek rozmiarów podaży.
Podaż (wykłady) – ilość dobra, które producenci chcą dostarczyć na rynek i sprzedać w danym czasie po danych cenach.
Prawo podaży (wykłady) – zależność przejawiająca się w tym, że: gdy cena rośnie, wzrasta dostarczona ilość, a gdy cena spada, zmniejsza się dostarczona ilość dobra.
Inflacja jest zjawiskiem gospodarczym przejawiającym się trwałym wzrostem ogólnego poziomu cen w określonym czasie.
Stopień nasilenia się zjawiska inflacji mierzy się poprzez ustalenie indeksu cen produktu narodowego brutto oraz przede wszystkim rocznej stopy inflacji, wyliczonej z indeksów cen towarów konsumpcyjnych.
Roczna stopa inflacji jest najczęściej różna w różnych krajach, a w danym kraju zmienia się w czasie. W zależności od jej wysokości rozróżnia się inflację:
1    Pełzającą, kiedy to ceny rosną umiarkowanie (umownie przyjmuje się, że jest to wzrost do 5% rocznie). Występuje w krajach nawet najbardziej harmonijnie rozwijających się, często traktowana jest jako łagodny środek nakręcania koniunktury gospodarczej.
2    Kroczącą (umownie przyjmuje się, że jest to wzrost cen w granicach 5% do 10% rocznie) , typowa dla krajów, które po okresie ciągle przyspieszającego tempa wzrostu gospodarczego, wkraczają w okres stabilizacji tego tempa, utrzymując je jednak na wysokim poziomie.
3    Galopującą (umownie przyjmuje się, że dotyczy ona wzrostu cen w granicach 10% do 100% rocznie), właściwa krajom gospodarczo słabo rozwiniętym wkraczającym w drogę przyspieszonego rozwoju gospodarczego. Zdarza się także w krajach gospodarczo wyżej rozwiniętych.
4    Hiperinflację (umownie przyjmuje się, że dotyczy ona wzrostu cen w wielkościach powyżej 100% rocznie), właściwa niektórym krajom gospodarczo słabo rozwiniętym oraz krajom wyniszczonym wojną.

Przyczyny występowania inflacji:
2    Teoria inflacji popytowej przyjmuje jako bezpośrednią przyczynę tego zjawiska pojawienie się sytuacji, w której popyt globalny przekracza zdolności produkcyjne gospodarki. W takiej sytuacji zaspokojenie potrzeb nabywców jest niemożliwe przy danym poziomie cen - zgodnie z prawem popytu rosną więc ceny, zostaje rozładowana luka inflacyjna i przywrócony stan równowagi na nowym poziomie. Pojawienie się luki inflacyjnej jest więc bezpośrednią przyczyną inflacji popytowej. Głównych winowajców tej inflacji należy więc upatrywać w źródłach powstawania sytuacji luki inflacyjnej, tzn. w nadmiernych wydatkach budżetowych oraz w zbyt łatwym dostępie do tanich kredytów. W sytuacji wyczerpujących się możliwości wzrostu produkcji, popyt globalny przewyższa podaż, a efektem tego jest inflacyjny wzrost cen.
3    Monetarystyczna teoria inflacji także upatruje przyczyn inflacji w nadwyżce popytu. W odróżnieniu od teorii inflacji popytowej traktuje jednak tę nadwyżkę jako zjawisko czysto pieniężne, ujmowane z punktu widzenia długiego okresu. Podstawą monetarystycznej teorii inflacji jest równanie obiegu pieniądza. Każdy wzrost zasobów pieniądza w tempie wyższym od stopy wzrostu produkcji prowadzić musi do wzrostu cen. Przyczyną inflacyjnego wzrostu cen jest więc nadmierna w stosunku do potrzeb ilość pieniądza w obiegu. Ponieważ monetaryści uważają, że ilość pieniądza w obiegu kształtowana jest przez państwo, ostateczną przyczyną inflacji jest błędna polityka pieniężno - kredytowa państwa. Emitując nadmierną ilość pieniądza gotówkowego oraz dopuszczając do nadmiernej kreacji pieniądza bezgotówkowego przez banki operacyjne, państwo przyczynia się do powstania nadwyżki popytu globalnego ponad możliwości produkcyjne gospodarki.
4    Teoria inflacji kosztowej upatruje przyczyn inflacji, w odróżnieniu od dwóch poprzednich teorii, w samym procesie produkcji, tzn. we wzroście kosztów uzyskania określonej podaży. Spirala inflacyjna - jej istota polega na tym, że wzrost płac powoduje wzrost kosztów, a to prowadzi do wzrostu cen towarów konsumpcyjnych, co wywołuje ponowne roszczenia płacowe itd. Kolejną przesłanką podnoszenia się kosztów produkcji może być wzrost cen podstawowych surowców. Wzrost kosztów produkcji jest przyczyną inflacyjnego wzrostu cen. Wzrost kosztów wytwarzania prowadzi do wzrostu cen. Inflacja kosztowa w wyżej przedstawionym ujęciu, jest w dużym stopniu następstwem inflacji popytowej. Wzrost popytu w dużej mierze uruchamia przesłanki wzrostu kosztów wytwarzania.
Inflacja jest kosztem. Powoduje koszty zarówno ekonomiczne, jak i społeczne. Może stać się kosztem politycznym, jeśli związane z nią niepokoje społeczne zagrożą demokracji.
Ekonomiczne skutki inflacji przejawiają się w kosztach wynikających z tego, że:
Cena przestaje być instrumentem alokacji zasobów, czyli przestaje spełniać jedną ze swych podstawowych funkcji.
3    Wysoki poziom inflacji prowadzi do spadku skłonności do oszczędzania. Konsumenci kupują na zapas tylko dlatego, że jutro towary będą prawdopodobnie droższe.
4    Inflacja zniechęca do podejmowania inwestycji. Wynika to po pierwsze z niewiadomej co do efektu poczynionych nakładów. Po drugie jest to spowodowane związanym z inflacją wzrostem oprocentowania kredytów udzielanych na działalność inwestycyjną.
5    Wysoki poziom inflacji prowadzi do ucieczki kapitału miejscowego za granicę.
6    Inflacja prowadzi do dewaluacji. W jej wyniku, co prawda może wzrosnąć eksport, ale import drożeje, co z kolei może być przyczyną dalszego pogłębiania się inflacji.
7    Inflacja powoduje, że każde odroczenie płatności przynosi korzyści dłużnikom, a jest źródłem strat dla wierzycieli.
Społeczne skutki inflacji sprowadzić można do nieuzasadnionych zmian w redystrybucji dochodów. Inflacyjny wzrost cen obniża realne dochody przede wszystkim tej części ludności, która pracuje w tzw. sferze budżetowej oraz utrzymuje się ze świadczeń społecznych.
Model Harroda-Domara został pierwotnie stworzony w celu analizy cyklu koniunkturalnego, to później został dostosowany do wyjaśnienia wzrostu gospodarczego. Wzrost gospodarczy zależy od ilości pracy i kapitału. Więcej inwestycji prowadzi do akumulacji kapitału, który generuje wzrost gospodarczy. Model opisuje problemy krajów słabiej rozwiniętych gospodarczo. Kraje najsłabiej rozwinięte nie mają wystarczających dochodów, aby umożliwić średnie wysokie stopy oszczędności, a więc akumulacji kapitału poprzez inwestycje jest na bardzo niskim poziomie.Model zakłada, że wzrost gospodarczy zależy od polityki na rzecz zwiększenia inwestycji, poprzez zwiększenie oszczędności, a przy użyciu tego typu inwestycji w bardziej efektywny sposób poprzez postęp technologiczny.Model dochodzi do wniosku, że gospodarka nie znajduje pełnego zatrudnienia i stabilne naturalne stopy wzrostu są podobne do przekonań Keynesistów.

Z punktu widzenia form własności wyróżnia się:
przedsiębiorstwa państwowe:
-posiadają osobowość prawną – samodzielne, samorządne, samofinansujące się podmioty gospodarcze
-właścicielem jest Skarb Państwa
-w ich imieniu występuje organ założycielski (wojewoda, minister), powołując przedsiębiorstwo do życia
-organem zarządzającym jest dyrektor, podejmujący decyzje w imieniu właścicieli
-ogniwo w strukturze gospodarki narodowej jako całości – niezbędne w dwóch przypadkach: 1) gdy dotyczy produkcji, której ze względów strategicznych nie można przekazać w ręce prywatnych właścicieli; 2) w sytuacji, gdy sektor prywatny nie podejmuje pewnej produkcji dóbr i usług, których wytwarzanie jest dla społeczeństwa niezbędne, a prywatnemu właścicielowi nie zapewnia odpowiedniej rentowności
przedsiębiorstwa prywatne:
-są własnością osób a nie instytucji
-wyróżniamy:
*przedsiębiorstwa własności indywidualnej:
-każde przedsięwzięcie gospodarcze prowadzone przez jedną osobę i będące jej własnością
-właściciel sam decyduje o tym co i ile produkować, jak wytwarzać, gdzie i za ile sprzedawać, na co przeznaczyć zyski
-łatwe do zawiązania i rozwiązania
-zdolności do tworzenia silnej motywacji do realizacji celów firmy, elastycznego działania i szybkiego dostosowywania się do sytuacji rynkowej
-niska wiarygodność małej firmy dla banków
-spółki – co najmniej dwie osoby, które działają dla osiągnięcia wspólnego celu gospodarczego:
spółki osobowe:
-zalicza się do nich spółki cywilne i jawne nie mające osobowości prawnej
-nieograniczona odpowiedzialność każdego ze wspólników za działalność firmy (poręczona całym majątkiem osobistym wspólników)
-na majątek firmy składają się wkłady wspólników oraz osiągane przez nią przychody
-majątek firmy stanowi współwłasność łączną – żaden ze wspólników nie może rozporządzać udziałem we wspólnym majątku ani udziałem w poszczególnych składnikach tego majątku
-w czasie trwania spółki wspólnik nie może domagać się podziału majątku wspólnego firmy: jeżeli spółka została zawarta na krótki okres czasu, to podział i wypłata zysku następują po rozwiązaniu spółki; jeśli spółka została zawarta na dłuższy okres czasu, podziału dokonuje się z końcem każdego roku obrachunkowego
-wspólnicy są zobowiązani do współdziałania przy realizacji celu spółki – szczególnym tego wyrazem jest wniesienie wkładów (własności lub innych praw, lub świadczenie usług) – wkłady wspólników mają być równe
-każdy wspólnik ma prawo do równego udziału w zyskach i uczestniczy w stratach w tym samym stosunku, bez względu na rodzaj i wartość wkładu
spółki kapitałowe:
-zalicza się do nich spółki z ograniczoną odpowiedzialnością oraz spółki akcyjne
-swoją działalność opierają o zgromadzony kapitał zakładowy, który jest jednocześnie podstawą zabezpieczenia wierzycieli spółki
-są osobami prawnymi, prowadzącymi działalność we własnym imieniu, a nie w imieniu właścicieli – odpowiedzialność za tę działalność ponosi firma, a właściciele odpowiadają tylko do wysokości swoich udziałów w firmie
-wnoszone wkłady są podstawą do uczestnictwa w zyskach przeznaczonych do podziału (dywidendy) oraz uczestnictwa w zgromadzeniu wspólników (walnym zgromadzeniu)
-najwyższym organem spółki jest zgromadzenie, które większością głosów (liczba głosów zależy od liczby akcji wspólnika) podejmuje decyzje związane z rozwojem firmy: powołuje radę nadzorczą ( powołuje i stanowi pieczę nad działalnością zarządu), komisję rewizyjną, decyduje o podziale zysków
-spółka z o.o. może być tworzona przez dwie lub więcej osób; kapitał zakładowy dzieli się na udziały; umowa spółki ustala ile udziałów może mieć jeden wspólnik; jeśli umowa nie stanowi inaczej, zdobycie udziału może nastąpić jedynie za zgodą spółki i wymaga formy pisemnej; zysk przypadający wspólnikom dzieli się w stosunku do udziałów
-spółka akcyjna może być utworzona przez przynajmniej trzech założycieli (wyjątek: gdy założycielem jest państwo lub związek samorządu terytorialnego); kapitał akcyjny dzieli się na akcje; jeden wspólnik może mieć dowolną ilość akcji; swobodny obrót akcjami dokonuje się na giełdzie po aktualnej cenie rynkowej; zysk rozdziela się proporcjonalnie do nominalnej wartości akcji, a jeżeli akcje nie są całkowicie opłacone, zysk rozdziela się proporcjonalnie do dokonanych wpłat na akcje



Według teorii Elliotta każdy cykl giełdowy składa się z pięciu podstawowych faz: trzech fal rosnących i dwóch fal spadkowych, pomiędzy którymi występują tzw. fale korekcyjne. Cały cykl można zatem ująć w ośmiu punktach (impuls - korekta). Teoria ma zastosowanie gdy na rynku kolejne szczyty cenowe są ustanawiane na coraz wyższym poziomie, natomiast dołki kształtują się coraz niżej.
Cennymi informacjami jakie dostarcza nam pięcioetapowy elliottowski model rynku, jest łatwość określania zmiany kierunku trendu (momentu zwrotnego). Regułą jest, że gdy podczas rynku byka (trend wzrostowy) trzecia fala położona jest poniżej fali drugiej, jest to sygnał, że obecny trend jest zbyt słaby aby był dalej kontynuowany i prawdopodobne jest jego odwrócenie.
Inna zależność zachodzi podczas rynku niedźwiedzia (trend spadkowy). Sygnał mówiący o słabości trendu spadkowego występuje gdy trzeci dołek leży powyżej dna drugiego.
Pomocne przy grze giełdowej według zasad teorii Elliotta jest wytyczenie linii wsparcia i oporu, które ułatwiają odnalezienie momentów zwrotnych dla rynku.
- ciągi Fibbonacciego
Elliottowski model rynku giełdowego czerpie informacje potrzebne do określania długości fal, głębokości spadków i wysokości wybić, z ciągu liczbowego stworzonego przez Fibbonacciego. Ciąg ten charakteryzuje się tym, że stosunek dwóch kolejnych liczb w ciągu jest stały i wynosi 0,618, a stosunek co drugiej liczby w ciągu wynosi 0,382 i również jest wartością stałą. Natomiast ich suma jest równa 1. Powyższe wartości liczbowe są potrzebne do wyznaczenia głębokości fal oraz stosunku jednej fali do drugiej. W teorii Elliotta ramy czasowe nie odgrywają znaczącej roli, gdyż trudno jednoznacznie określić czas trwania kolejnych fal.
- wzorcowa fala Elliotta
*    Każdy cykl składa się z dwóch podcykli, w sumie ośmiu fal : trzech zwyżek i trzech korekt oraz dwóch fal spadkowych.
*    Pierwsza fala charakteryzuje się wysokim wolumenem i szybkim ruchem cen akcji w górę.
*    Druga fala jest korektą techniczną, naturalnym odreagowaniem wcześniejszych wzrostów.
*    Podczas fali trzeciej zwyżka obejmuje cały rynek przy obrotach wyższych niż przy fali pierwszej. Sygnały z otoczenia makroekonomicznego są ignorowane lub bardzo szybko dyskontowane przez inwestorów , którzy przystępują do euforycznych zakupów.
*    W czasie fali czwartej zwykle akcje największych i najbardziej płynnych spółek osiągają swoje maksima cenowe lecz nie potwierdzają tego obroty, które są niższe niż podczas fali trzeciej. Następuje powolny spadek cen.
*    Fala piąta to okres boomu cenowego dla akcji małych i średnich spółek, przy zauważalnym spadku zainteresowania największymi spółkami. Podczas fali piątej również indeksy osiągają swoje rekordy, przy obrotach przekraczających średnią 5 sesyjną. Dochodzi do przewartościowania akcji .
*    Pierwsza fala spadkowa rozpoczyna się drastycznym spadkiem obrotów. Ceny akcji większości spółek zaczynają zniżkować. Fala ta zostaje mylnie rozpoznawana jako kolejna korekta techniczna i najlepszy moment do rozbudowywania swojego portfela inwestycyjnego.
*    Druga fala spadkowa (ceny akcji rosną) jest korektą dla fali pierwszej. Wysokość wybicia kształtuje się w przedziale do 50% wcześniejszych spadków
*    Trzecia fala spadkowa (fala bessy) doprowadza do "osunięcia się cen akcji" poniżej dołka pierwszej fali spadkowej. Następuje paniczna wyprzedaż akcji. Po pewnym czasie dochodzi do sytuacji, gdy  rynek jest wyprzedany, a ceny wielu walorów zaczynają kształtować się na bardzo atrakcyjnym poziomie, co staje się bodźcem do zakupów i ponownego odrodzenia się trendu wzrostowego.
ELASTYCZNOŚĆ CENOWA POPYTU
Elastyczność cenowa popytu informuje nas o tym o ile % zmieni się popyt na dane dobro, jeżeli cena tego dobra zmieni się o 1%. Jest to relacja między względnymi zmianami popytu, a powodującymi je względnymi zmianami ceny.
Ed(p) = (-1)∆D/D : ∆P/P = (- 1) D1-D0/D : P1-P0/P
(-1) zostało dodane do wzoru by uniknąć uniedogodnień, ponieważ zwykle popyt jest odwrotnie proporcjonalny do ceny.
ELASTYCZNOŚĆ MIESZANA POPYTU
Elastyczność mieszana popytu (nazywana także elastycznością krzyżową) – miara procentowej zmiany wielkości popytu na dobro X w stosunku do procentowej zmiany ceny dobra Y. Występuje gdy dobra są ze sobą powiązane (komplementarne, substytucyjne). Zmiana ceny jednego dobra powoduje zmianę popytu drugiego.
Elastyczność mieszana jest dodatnia dla substytutów (wzrost ceny substytutu zwykle powoduje wzrost popytu na dane dobro) oraz ujemna dla dóbr komplementarnych (wzrost ceny dobra komplementarnego zwykle powoduje spadek popytu na dane dobro)
Ed(m) = ∆Dx/Dx : ∆Py/Py
Dx1-Dx0/Dx : Py1-Py0/Py
Edm>0 – substytuty
Edm<0 – komplementarnego
Edm=0 bark jakiegokolwiek związku między dobrami
ELASTYCZNOŚĆ DOCHODOWA POPYTU
Elastyczność dochodowa popytu jest to procentowa zmiana popytu pod wpływem procentowej zmiany dochodu.
Współczynnik dochodowej elastyczności popytu Edy informuje nas o tym o ile % zmieni się popyt na dane dobro, jeżeli dochód dobra zmieni się o 1%. Jest to relacja między względnymi zmianami popytu i powodującymi je względnymi zmianami ceny.
Ed(y) = ∆D/D : ∆Y/Y = D1-D0/D : Y1-Y0/Y
Edy >0 dobra normalne
Edy 0-1 dobra podstawowe – dobra podstawowe takie jak żywność cechują się niską elastycznością popytu, ponieważ konsumenci i tak są zmuszeni je kupować.
Edy <1 dobra podrzędne - popyt zachowuje się paradoksalnie Wzrost dochodu powoduje spadek popytu.
Edy >1 – dobra wyższego rzędu (luksusowe). Dobra wyższego rzędu cechują się wysoką elastycznością dochodową popytu. Popyt na tego typu dobra jest zwykle wysoce uzależniony od dochodów.
ELASTYCZNOŚĆ PODAŻY
Elastyczność cenowa podaży – jest to procentowa zmiana popytu pod wpływem procentowej zmiany ceny. Współczynnik cenowej elastyczności podaży ES informuje nas o tym o ile % zmieni się podaż na dane dobro, jeżeli cena tego dobra zmieni się o 1%. Jest to relacja między względnymi zmianami podaży, a powodującymi je względnymi zmianami ceny.